ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ Υ.Φ.
Το πότε άρχισε να λειτουργεί η Υπηρεσία Φάρων δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο, ούτε μπορεί να καθοριστεί η εξάρτηση της στους αμέσους μετά την Τουρκοκρατία χρόνους.
Εκείνο που είναι εξακριβωμένο, είναι ότι μέχρι το 1887 υπήρχε Υπηρεσία Φάρων που υπαγότανε στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Εσωτερικών και του Υπουργείου Ναυτικών και το μόνο αντικείμενο της ήταν η διοίκηση του προσωπικού των Φάρων και ο εφοδιασμός των τελευταίων.
Η δυαδική εξάρτηση της Υ.Φάρων είχε σαν συνέπεια την κακή λειτουργία του τότε δικτύου, και γι΄αυτό, ο τότε Υπουργός των Ναυτικών συγκρότησε επιτροπή για να εξετάσει το θέμα. Το πόρισμα της επιτροπής ήταν η διατύπωση Νόμου, που όταν ψηφίστηκε, η Υ. ΦΑΡΩΝ σαν ανεξάρτητη υπηρεσία υπήχθη το 1887 εξ΄ολοκλήρου στο Υπουργείο Ναυτικών.
Σε άλλο νόμο, το 1910 η Υδρογραφική Υπηρεσία, συγχωνεύθηκε με την Υπηρεσία Φάρων.
Το 1912 η Υπηρεσία Φάρων αποχωρίστηκε από την Υδρογραφική Υπηρεσία, έγινε ανεξάρτητη διεύθυνση και υπαγότανε απ΄απευθείας στον Υπουργό Ναυτικών. Τούτο, γιατί οι Τεχνικές εξελίξεις στον τομέα της Ναυτιλιακής σήμανσης που απαιτούσαν εξειδικευμένο προσωπικό έφερε την ανάγκη διαχωρισμού των δύο Υπηρεσιών.
Έως το 1940 η Υπηρεσία Φάρων βρισκότανε μέσα στο Υπουργείο Ναυτικών.
Από το 1947 μέχρι το 1957 η Υπηρεσία Φάρων μεταστεγάστηκε στο οίκημα του ΤΕΣ στην οδό Φειδίου 10, και από το 1957 μεταφέρθηκε ξανά στη Φαρική Βάση όπου και στεγάζεται μέχρι σήμερα.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΦΑΡΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ
Το Ελληνικό ΄Έθνος κάτω από τον Τουρκικό ζυγό, δεν μπορούσε βέβαια να ενδιαφερθεί για το φωτισμό των ακτών του και επομένως σ΄αυτό το διάστημα επικρατούσε σκοτάδι σ΄όλα τα πολυδαίδαλα παράλια της Πελοποννήσου και του Αιγαίου.
Ο πρώτος φανός του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους άναψε το 1829 στο στόμιο του λιμανιού της Αίγινας, όταν ο Καποδίστριας ανακήρυξε την Αίγινα σαν Πρωτεύουσα της Ελληνικής Πολιτείας.
Αυτός ήταν ο μόνος φανός μέχρι το 1831 όταν κατά πληροφορίες άναψε ένας ακόμη φανός στο στόμιο του λιμένος Σπετσών και ένας άλλος στο λιμένα Αγίου Νικολάου Κέας.
Από το 1848 μέχρι το 1856 με την μέριμνα του Κράτους λειτουργούσαν ένας Φάρος στην νησίδα Γαϊδουροννήσι της Σύρου, δύο φανοί στον Πειραιά, ένας στην Αίγινα και ένας στην Κέα.
Το 1856 λειτούργησε ο φάρος στη νήσο Ψυτάλλεια και κατόπιν τέθηκε σε λειτουργία άλλος ένας φάρος στο ακρωτήριο ΦΑΣΣΑ.
Μέχρι το 1865 προστέθηκαν 4 νέοι πυρσοί και με την προσάρτηση των Ιονίων Νήσων στο Ελληνικό Φαρικό Δίκτυο προστέθηκαν άλλοι 14 πυρσοί που τους είχαν εγκαταστήσει οι Άγγλοι.
Το 1882 το Ελληνικό Φαρικό Δίκτυο περιλάμβανε 40 φάρους ενώ το 1897 ο αριθμός των φάρων και των φανών έφτασε τους 97 και το 1912 τους 149.
Η Σουηδική επινόηση των αυτομάτων φάρων AGA , μετά από μακροχρόνιες δοκιμές, επέτρεψε το φωτισμό των δυσπρόσιτων σημείων των Ελληνικών θαλασσών έτσι ώστε το 1934 το Ελληνικό Φαρικό Δίκτυο να αποτελείται από 331 πυρσούς στους οποίους περιλαμβάνονται και 32 πυρσοί, που εγκαταστάθηκαν από την Γαλλική Εταιρεία ADMINISTRATION GENERAL DES PHARES DE L ' EMPIRE OTTOMAN στις ακτές των ανακτηθεισών νέων περιοχών.
Τ o ν Οκτώβρη του 1940 το Φαρικό Δίκτυο περιλάμβανε 388 πυρσούς από τους οποίους 206 ήταν Επιτηρούμενοι. Η απελευθέρωση βρήκε το Φαρικό Δίκτυο τελείως κατεστραμμένο με μόνο 28 πυρσούς σε λειτουργία, από τους οποίους οι 19 ήταν επιτηρούμενοι.
Από το 1945 άρχισε μία προσπάθεια αποκαταστάσεως του Φαρικού Δικτύου, με αποτέλεσμα το τέλος του 1955 να βρει το Φαρικό Δίκτυο με 500 πυρσούς από τους οποίους 82 επιτηρούμενοι.
Από τότε το Φαρικό Δίκτυο αναπτύχθηκε ικανοποιητικά ώστε σήμερα να αποτελείται από 1399 πυρσούς από τους οποίους 57 επιτηρούμενοι και 141 Φωτοσημαντήρες.
Το 1960 περατώθηκε η εγκατάσταση τριών σύγχρονων σταθμών βοηθημάτων της ναυσιπλοΐας στην περιοχή Θερμαϊκού-Θεσσαλονίκης που περιλαμβάνουν Ρ/Φ κατευθύνσεως ηχητικών σημάτων (Η/Σ) και ηλεκτροφάρους (Η/Φ).
Το 1985 τοποθετήθηκαν στην περιοχή Θερμαϊκού δύο συσκευές RACON με ανακλαστήρες R / E για την πληρέστερη διευκόλυνση της ναυσιπλοΐας.
Το πότε άρχισε να λειτουργεί η Υπηρεσία Φάρων δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο, ούτε μπορεί να καθοριστεί η εξάρτηση της στους αμέσους μετά την Τουρκοκρατία χρόνους.
Εκείνο που είναι εξακριβωμένο, είναι ότι μέχρι το 1887 υπήρχε Υπηρεσία Φάρων που υπαγότανε στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Εσωτερικών και του Υπουργείου Ναυτικών και το μόνο αντικείμενο της ήταν η διοίκηση του προσωπικού των Φάρων και ο εφοδιασμός των τελευταίων.
Η δυαδική εξάρτηση της Υ.Φάρων είχε σαν συνέπεια την κακή λειτουργία του τότε δικτύου, και γι΄αυτό, ο τότε Υπουργός των Ναυτικών συγκρότησε επιτροπή για να εξετάσει το θέμα. Το πόρισμα της επιτροπής ήταν η διατύπωση Νόμου, που όταν ψηφίστηκε, η Υ. ΦΑΡΩΝ σαν ανεξάρτητη υπηρεσία υπήχθη το 1887 εξ΄ολοκλήρου στο Υπουργείο Ναυτικών.
Σε άλλο νόμο, το 1910 η Υδρογραφική Υπηρεσία, συγχωνεύθηκε με την Υπηρεσία Φάρων.
Το 1912 η Υπηρεσία Φάρων αποχωρίστηκε από την Υδρογραφική Υπηρεσία, έγινε ανεξάρτητη διεύθυνση και υπαγότανε απ΄απευθείας στον Υπουργό Ναυτικών. Τούτο, γιατί οι Τεχνικές εξελίξεις στον τομέα της Ναυτιλιακής σήμανσης που απαιτούσαν εξειδικευμένο προσωπικό έφερε την ανάγκη διαχωρισμού των δύο Υπηρεσιών.
Έως το 1940 η Υπηρεσία Φάρων βρισκότανε μέσα στο Υπουργείο Ναυτικών.
Από το 1947 μέχρι το 1957 η Υπηρεσία Φάρων μεταστεγάστηκε στο οίκημα του ΤΕΣ στην οδό Φειδίου 10, και από το 1957 μεταφέρθηκε ξανά στη Φαρική Βάση όπου και στεγάζεται μέχρι σήμερα.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΦΑΡΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ
Το Ελληνικό ΄Έθνος κάτω από τον Τουρκικό ζυγό, δεν μπορούσε βέβαια να ενδιαφερθεί για το φωτισμό των ακτών του και επομένως σ΄αυτό το διάστημα επικρατούσε σκοτάδι σ΄όλα τα πολυδαίδαλα παράλια της Πελοποννήσου και του Αιγαίου.
Ο πρώτος φανός του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους άναψε το 1829 στο στόμιο του λιμανιού της Αίγινας, όταν ο Καποδίστριας ανακήρυξε την Αίγινα σαν Πρωτεύουσα της Ελληνικής Πολιτείας.
Αυτός ήταν ο μόνος φανός μέχρι το 1831 όταν κατά πληροφορίες άναψε ένας ακόμη φανός στο στόμιο του λιμένος Σπετσών και ένας άλλος στο λιμένα Αγίου Νικολάου Κέας.
Από το 1848 μέχρι το 1856 με την μέριμνα του Κράτους λειτουργούσαν ένας Φάρος στην νησίδα Γαϊδουροννήσι της Σύρου, δύο φανοί στον Πειραιά, ένας στην Αίγινα και ένας στην Κέα.
Το 1856 λειτούργησε ο φάρος στη νήσο Ψυτάλλεια και κατόπιν τέθηκε σε λειτουργία άλλος ένας φάρος στο ακρωτήριο ΦΑΣΣΑ.
Μέχρι το 1865 προστέθηκαν 4 νέοι πυρσοί και με την προσάρτηση των Ιονίων Νήσων στο Ελληνικό Φαρικό Δίκτυο προστέθηκαν άλλοι 14 πυρσοί που τους είχαν εγκαταστήσει οι Άγγλοι.
Το 1882 το Ελληνικό Φαρικό Δίκτυο περιλάμβανε 40 φάρους ενώ το 1897 ο αριθμός των φάρων και των φανών έφτασε τους 97 και το 1912 τους 149.
Η Σουηδική επινόηση των αυτομάτων φάρων AGA , μετά από μακροχρόνιες δοκιμές, επέτρεψε το φωτισμό των δυσπρόσιτων σημείων των Ελληνικών θαλασσών έτσι ώστε το 1934 το Ελληνικό Φαρικό Δίκτυο να αποτελείται από 331 πυρσούς στους οποίους περιλαμβάνονται και 32 πυρσοί, που εγκαταστάθηκαν από την Γαλλική Εταιρεία ADMINISTRATION GENERAL DES PHARES DE L ' EMPIRE OTTOMAN στις ακτές των ανακτηθεισών νέων περιοχών.
Τ o ν Οκτώβρη του 1940 το Φαρικό Δίκτυο περιλάμβανε 388 πυρσούς από τους οποίους 206 ήταν Επιτηρούμενοι. Η απελευθέρωση βρήκε το Φαρικό Δίκτυο τελείως κατεστραμμένο με μόνο 28 πυρσούς σε λειτουργία, από τους οποίους οι 19 ήταν επιτηρούμενοι.
Από το 1945 άρχισε μία προσπάθεια αποκαταστάσεως του Φαρικού Δικτύου, με αποτέλεσμα το τέλος του 1955 να βρει το Φαρικό Δίκτυο με 500 πυρσούς από τους οποίους 82 επιτηρούμενοι.
Από τότε το Φαρικό Δίκτυο αναπτύχθηκε ικανοποιητικά ώστε σήμερα να αποτελείται από 1399 πυρσούς από τους οποίους 57 επιτηρούμενοι και 141 Φωτοσημαντήρες.
Το 1960 περατώθηκε η εγκατάσταση τριών σύγχρονων σταθμών βοηθημάτων της ναυσιπλοΐας στην περιοχή Θερμαϊκού-Θεσσαλονίκης που περιλαμβάνουν Ρ/Φ κατευθύνσεως ηχητικών σημάτων (Η/Σ) και ηλεκτροφάρους (Η/Φ).
Το 1985 τοποθετήθηκαν στην περιοχή Θερμαϊκού δύο συσκευές RACON με ανακλαστήρες R / E για την πληρέστερη διευκόλυνση της ναυσιπλοΐας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου