Ασκητής στο «μάτι» του βράχου
Η ζωή του φαροφύλακα στο ακρωτήρι Μαλέα
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΖΩΗ ΛΙΑΚΑ
«Αισθάνομαι σαν ασκητής... πολυτελείας। Αυτή τη δουλειά ήθελα
να κάνω από μικρός και νομίζω ότι είμαι ιδιαίτερα τυχερός που τα κατάφερα. Υπάρχουν όμως και στιγμές που νιώθω ότι “αγριεύω”. Κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες, όταν έχει καιρό και ξέρεις πως αν συμβεί κάτι πρέπει να περπατήσουν μιάμιση ώρα για να σε προσεγγίσουν, φεύγει κάθε ρομαντική διάθεση». O Μιχάλης Φωτόπουλος είναι 31 ετών και εργάζεται φαροφύλακας τον τελευταίο χρόνο στον πρόσφατα αναπαλαιωμένο Καβομαλιά. Από παιδί τον μάγευαν οι σκηνές που έβλεπε σε ταινίες για τη ζωή των φαροφυλάκων. «Είμαι μοναχικός άνθρωπος και ήξερα ότι αυτή η δουλειά θα μου ταίριαζε απόλυτα. Στάθηκα τυχερός που τα κατάφερα γιατί δεν εργάζομαι μόνο σε κάτι που αγαπώ, αλλά έχω και την καθημερινότητα που μου αρέσει πολύ». Η ηρεμία που προσφέρει η ζωή πάνω σε έναν φάρο είναι αυτό που επιζητούν όσοι επιλέγουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα. Στον Καβομαλιά έχει δημιουργηθεί δίκτυο πεζοπορικών διαδρομών για τους επισκέπτες, ενώ ο φάρος αναπαλαιώθηκε πρόσφατα- αμέσως μετά τον φάρο στο Ταίναρο. Τα πεζοπορικά μονοπάτια διασχίζουν απ΄ άκρη σ΄ άκρη τον ορεινό όγκο του ακρωτηρίου Μαλέα. Οσοι φθάσουν μέχρι τον φάρο και θελήσουν να μείνουν εκεί ένα βράδυ, θα τους προσφερθεί φιλοξενία. Οπως όμως εξηγεί ο φύλακας του Καβομαλιά, «αν υπάρχει άδεια από την Υπηρεσία Φάρων, μπορούν να μείνουν και περισσότερο. Φυσικά, αν βρεθούν στον φάρο και αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα, δεν υπάρχει περίπτωση να τους αφήσουμε αβοήθητους. ασφαλώς και θα τους προσφέρουμε φιλοξενία». Οπως λέει ο Μιχάλης Φωτόπουλος, «όλα έχουν το τίμημά τους. Για να φτάσουμε στον φάρο εγώ και ο συνάδελφος που μοιραζόμαστε τις βάρδιες, αναγκαζόμαστε να περπατάμε με τις αποσκευές μας μια διαδρομή περίπου μιάμισης ώρας. Η πρόσβαση στον Καβομαλιά γίνεται από τη θάλασσα ή από το μονοπάτι, άλλος τρόπος δεν υπάρχει». Από την άνοιξη και μετά η ζωή στον Καβομαλιά κυλάει γρήγορα. Οι εργασίες για τη συντήρησή του τους απασχολούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας. «Ολο και κάτι θα χρειαστεί να αντικαταστήσουμε, να φτιάξουμε». Τον χειμώνα όμως, ιδιαίτερα τα βράδια, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. «Βρέξει, χιονίσει για δεκαπέντε μέρες πρέπει να μείνεις εκεί και να έχεις μεριμνήσει για τα πάντα. Στον φάρο έχουμε ηλεκτρικό από φωτοβολταϊκά. Τον χειμώνα όμως δεν επαρκούν και το φως που έχουμε είναι λίγο. Αν χρειαστείς κάτι, απλώς δεν θα μπορέσεις να το έχεις. Απαραίτητο ή όχι, δεν έχει σημασία. Η αίσθηση ότι είσαι αποκλεισμένος σε ρίχνει ψυχολογικά. Από την άλλη, σκέφτομαι, “αυτό ακριβώς δεν ήθελα;”».
Η ζωή του φαροφύλακα στο ακρωτήρι Μαλέα
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΖΩΗ ΛΙΑΚΑ
«Αισθάνομαι σαν ασκητής... πολυτελείας। Αυτή τη δουλειά ήθελα
να κάνω από μικρός και νομίζω ότι είμαι ιδιαίτερα τυχερός που τα κατάφερα. Υπάρχουν όμως και στιγμές που νιώθω ότι “αγριεύω”. Κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες, όταν έχει καιρό και ξέρεις πως αν συμβεί κάτι πρέπει να περπατήσουν μιάμιση ώρα για να σε προσεγγίσουν, φεύγει κάθε ρομαντική διάθεση». O Μιχάλης Φωτόπουλος είναι 31 ετών και εργάζεται φαροφύλακας τον τελευταίο χρόνο στον πρόσφατα αναπαλαιωμένο Καβομαλιά. Από παιδί τον μάγευαν οι σκηνές που έβλεπε σε ταινίες για τη ζωή των φαροφυλάκων. «Είμαι μοναχικός άνθρωπος και ήξερα ότι αυτή η δουλειά θα μου ταίριαζε απόλυτα. Στάθηκα τυχερός που τα κατάφερα γιατί δεν εργάζομαι μόνο σε κάτι που αγαπώ, αλλά έχω και την καθημερινότητα που μου αρέσει πολύ». Η ηρεμία που προσφέρει η ζωή πάνω σε έναν φάρο είναι αυτό που επιζητούν όσοι επιλέγουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα. Στον Καβομαλιά έχει δημιουργηθεί δίκτυο πεζοπορικών διαδρομών για τους επισκέπτες, ενώ ο φάρος αναπαλαιώθηκε πρόσφατα- αμέσως μετά τον φάρο στο Ταίναρο. Τα πεζοπορικά μονοπάτια διασχίζουν απ΄ άκρη σ΄ άκρη τον ορεινό όγκο του ακρωτηρίου Μαλέα. Οσοι φθάσουν μέχρι τον φάρο και θελήσουν να μείνουν εκεί ένα βράδυ, θα τους προσφερθεί φιλοξενία. Οπως όμως εξηγεί ο φύλακας του Καβομαλιά, «αν υπάρχει άδεια από την Υπηρεσία Φάρων, μπορούν να μείνουν και περισσότερο. Φυσικά, αν βρεθούν στον φάρο και αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα, δεν υπάρχει περίπτωση να τους αφήσουμε αβοήθητους. ασφαλώς και θα τους προσφέρουμε φιλοξενία». Οπως λέει ο Μιχάλης Φωτόπουλος, «όλα έχουν το τίμημά τους. Για να φτάσουμε στον φάρο εγώ και ο συνάδελφος που μοιραζόμαστε τις βάρδιες, αναγκαζόμαστε να περπατάμε με τις αποσκευές μας μια διαδρομή περίπου μιάμισης ώρας. Η πρόσβαση στον Καβομαλιά γίνεται από τη θάλασσα ή από το μονοπάτι, άλλος τρόπος δεν υπάρχει». Από την άνοιξη και μετά η ζωή στον Καβομαλιά κυλάει γρήγορα. Οι εργασίες για τη συντήρησή του τους απασχολούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας. «Ολο και κάτι θα χρειαστεί να αντικαταστήσουμε, να φτιάξουμε». Τον χειμώνα όμως, ιδιαίτερα τα βράδια, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. «Βρέξει, χιονίσει για δεκαπέντε μέρες πρέπει να μείνεις εκεί και να έχεις μεριμνήσει για τα πάντα. Στον φάρο έχουμε ηλεκτρικό από φωτοβολταϊκά. Τον χειμώνα όμως δεν επαρκούν και το φως που έχουμε είναι λίγο. Αν χρειαστείς κάτι, απλώς δεν θα μπορέσεις να το έχεις. Απαραίτητο ή όχι, δεν έχει σημασία. Η αίσθηση ότι είσαι αποκλεισμένος σε ρίχνει ψυχολογικά. Από την άλλη, σκέφτομαι, “αυτό ακριβώς δεν ήθελα;”». Απο ΤΑ ΝΕΑ on-line
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου