Το κτίριο κτίσθηκε το 1906 στη βραχονησίδα Καυκαλίδα. Αποτελεί αξιόλογο δείγμα κτιρίου με ιστορικό και τεχνικό ενδιαφέρον, σημαντικό για την ιστορία των επικοινωνιών και της ναυσιπλοΐας. Είναι κατασκευασμένο από λιθοδομή και στοιχεία οπλισμένου σκυροδέματος και περιλαμβάνει τον πύργο του φάρου και την κατοικία του φαροφύλακα. Η βραχονησίδα "Καυκαλίδα" έχει ύψος από τη θάλασσα 5,5 μ. και ευρίσκεται σε απόσταση 3 δεκάτων του ναυτικού μιλίου από το βορειοδυτικό όριο της άκρας Γλαρέντζα προς το οποίο ενώνεται με αβαθή και βράχους στην επιφάνεια της θάλασσας. Επί της βραχονησίδας υπάρχουν ερείπια παλαιού ναού.
Ο πατέρας μου ήταν φαροφύλακας, όπως και ο αδελφός του και ο παππούς μου.... όταν ήμουν μικρος τα καλοκαίρια με έπαιρνε μαζί του στο φάρο...ετσι έχω γυρίσει κάμποσους απο αυτούς (Κερι Ζακύνθου, Κατάκωλο,Σίγρι,Αρμενιστή, Πασσά Οινουσών) και στην Καυκαλίδα, που πέρασα τέσσερα καλοκαιρια. Στη Καυκαλίδα έτυχε μάλιστα να συνυπηρετούν ο πατέρας μου με τον θείο μου, που και αυτός έφερνε το ξάδελφο μου μαζί ..οπότε καταλαβαινετε..άμα έχεις και παρέα....
ΑπάντησηΔιαγραφήψαρέμα κολύμπι και φυσικά αγγαρείες...η χειρότερη ήταν να μας στείλουν για ψώνια στην Κυλλήνη...και ακούστε πως...επειδή τα νερά αναμέσα στο νησί και στην Πελοπονησο είναι αβαθή, μπορούσες να βγείς περπατώντας μέχρι ένα σημείο και μετά να κολυμπήσεις καμμιά εκατοστή μέτρα...βάζαμε λοιπον τα μαγιό και σε μια σακούλα τα σορτς και τα φανελάκια και φεύγαμε για απέναντι μόλις φτάναμε στην παραλία ανεβαιναμε στην απο πάνω μεριά που άρχιζαν τα μποστάνια παιρναμε το ποδήλατο που είχαμε εκει και πηγαιναμε στην Κυλλήνη...στη επιστροφή ερχοντουσαν και μας επαιρναν με τη βάρκα.
Θυμάμαι τα βράδια που καθόμασταν έξω στα πετρινα πεζούλια που καίγανε απο την ζέστη της ημέρας και ακούγαμε διάφορες ιστορίες που λέγανε οι μεγάλοι έχοντας για παρέα τις δέσμες φωτός του φάρου που περνούσαν πάνω από τα κεφαλιά μας χαράζοντας το σκοτάδι της νύχτας....μέχρι που ακουγόταν από το βάθος του διαδρόμου ο σαματάς του γκαζοτενεκέ, σημάδι ότι το αντίβαρο έπιανε γη, και ανεβαίναμε μαζί στο πύργο να δώσω και γω ένα χεράκι να κουρδίσουμε, να μαζευτεί το συρματόσχοινο, να ανέβει το βάρος, να συνεχίσει τη γύρα του το φως....
Αργότερα σαν μόνιμος και εγώ στο Πολεμικό Ναυτικό και έχοντας την τύχη να υπηρετήσω για πολλά χρόνια στις πυραυλακάτους μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ κι άλλους φάρους γιατί πάντα είχα αυτην την επιθυμία και γιατί τους θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και της οικογένειάς μου,καθώς επίσης γιατί θαυμάζω αυτά τα μνημεία όπως θαυμάζω και τους ανθρώπους που τα υπηρέτησαν και τα υπηρετούν....
Το μεγάλο μου παράπονο είναι ότι αφήνουν αυτα τα κτίρια να ερημώνουν και να καταστρέφονται όπως επίσης και το ότι δεν υπάρχει πουθενά μια στήλη ή μια μαρμάρινη πλάκα που να αναφέρει κάτι για αυτους σύγχρονους ακρίτες των θάλασσίων συνόρων μας... τους φαροφύλακες