Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
«Το Νησάκι, ανάμεσα Πέτρα και Μόλυβο, είναι γυμνό κι έρημο। Δεν έχει όνομα, και οι ψαράδες που δουλεύουν σ' εκείνες τις θάλασσες το λένε απλά έτσι: «Το νησί». Σα να το είχε ξεχάσει ο Θεός όταν έχτιζε τις στεριές κι έκανε τις θάλασσες στις εφτά πρώτες μέρες του κόσμου.
«Το Νησάκι, ανάμεσα Πέτρα και Μόλυβο, είναι γυμνό κι έρημο। Δεν έχει όνομα, και οι ψαράδες που δουλεύουν σ' εκείνες τις θάλασσες το λένε απλά έτσι: «Το νησί». Σα να το είχε ξεχάσει ο Θεός όταν έχτιζε τις στεριές κι έκανε τις θάλασσες στις εφτά πρώτες μέρες του κόσμου.

Ο γερο-φαροφύλακας μπαρμπα-Δημήτρης, στο βιβλίο «Αιγαίο» του Ηλία Βενέζη πήγαινε στην αντικρινή στεριά, μια φορά το μήνα, έπαιρνε τις προμήθειές του, το αλεύρι, το λάδι, τα γεννήματα που του χρειάζονταν, μιλούσε με παλιούς του φίλους, μάθαινε νέα για τη χώρα. Ο τελωνοφύλακας του έδινε το μισθό και ο μπαρμπα - Δημήτρης γύριζε στον φάρο με τη βάρκα του.
Οι φαροφύλακες
«Ειδικά τέτοιες μέρες η μοναξιά στον φάρο ήταν ανυπόφορη» μας λέει ο Δημήτρης Καλαμπόκης, συνταξιούχος, επί 35 χρόνια φαροφύλακας. «Δεν θυμάμαι πόσες φορες έχω κάνει Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά πάνω σε φάρους και φαρόπλοια. Στο Δύσβατο μεταξύ Ανδρου

«Στιγμές που δεν ξεχνιούνται πάνω σε μια στεριά που τη βρέχει η θάλασσα έχω ζήσει άπειρες» προσθέτει ο Ηρακλής Ζησιμόπουλος, είκοσι έξι χρόνια φαροφύλακας, πολλά από αυτά στο Καστελόριζο. «Ενα μήνα σερί πάνω στον φάρο ξέρεις τι είναι; Σκέφτεσαι ξανασκέφτεσαι, ακούς τα κύματα και τον άνεμο, βλέπεις τα πλοία να περνούν, εσύ εκεί. Μέρ

«Αναρωτιέμαι τι να ήταν αυτό που με οδήγησε στο να αρχίσω να φωτογραφίζω φάρους» έγραφε στο εισαγωγικό του πρώτου του βιβλίου «Φάροι, Πέτρα και Φως» το 1997 ο Γιάννης Σκουλάς. «Ισως η αιτία να βρίσκεται στο ποίημα του Ζακ Πρεβέρ για τον "φαροφύλακα που αγαπάει πολύ τα πουλιά", που είχα διαβάσει στα εφηβικά μου χρόνια. Λυπάται τα πουλιά που, τυφλωμένα από τη λάμψη του φάρου, τσακίζονται κατά εκατοντάδες επάνω του. Ετσι, σβήνει το φως μ' ένα κούνημα των ώμων "σκοτούρα μου". Μα πέρα, μακριά, ένα φορτηγό πλοίο ναυάγησε -ήταν φορτωμένο με πουλιά απ' τα νησιά. Χιλιάδες πνιγμένα πουλιά... Μπορεί, πάλι, να επηρεάστηκα από 'κείνη εκεί την κλασική ταινία με τον Γιουλ Μπρίνερ "Ο φάρος στην άκρη του κόσμου", που την πρωτοείδα, πάνε καμιά δεκαπ

Δεκατρία χρόνια μετά ο Γιάννης Σκουλάς μάς ξαναταξιδεύει στη μαγεία της χώρας των φάρων με το βιβλίο του «Φάροι, φωτίζοντας τη νύχτα», εκδόσεις Χριστάκη. Η χώρα αυτή είναι η χώρα της νύχτας, η χώρα της σιωπής και της μοναξιάς. Την ίδια όμως στιγμή, κι εδώ βρίσκεται το οξύμωρο, είναι και η χώρα του φωτός και της ελπίδας. Είναι το ταξίδι του φωτός μέσα στο σκότος- η διείσδυση μιας ακτίνας φτιαγμένης από τον καμβά της ελπίδας, βαθιά μέσα στο έρεβος. Είναι η σιωπή και η ενδοσκόπηση που αναπόφευκτα επέρχεται, κι έπειτα η σοφία που την ακολουθεί- γι' αυτό και οι φαροφύλακες, ακόμη και οι πιο παλιοί που ήταν αγράμματοι -και κυρίως αυτοί!- ήταν άνθρωποι σοφοί. Και είναι η μοναξιά και η απομόνωση, που όμως ισοσκελίζεται με την εσωτερική.
Η έρευνα βασίστηκε κυρίως στις εκδόσεις («φαροδείκτες») της Υπηρεσίας Φάρων του Πολεμικού Ναυτικού των ετών 1912 και 1957. Ο φαροδείκτης του 1912 είναι ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικός, αφού οι περισσότεροι «φάροι μετά οικίας φαροφυλάκων» κτίστηκαν μεταξ

Μνήμες και όνειρα
«Στη νέα έκδοση έγινε μεγάλη προσπάθεια να βρεθούν και να φωτογραφηθούν και όσοι από τους φάρους δεν είναι πλέον σε χρήση, είτε διότι έχουν ερειπωθεί από δεκαετίες είτε διότι δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για φως στο συγκεκριμένο σημείο. Ετσι, συμπεριλήφθηκαν και ταπεινά σπιτάκια

«

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου